هرکدام از ما می‌توانیم با نگاه به زندگی روزمره خود متوجه تاثیرات اینترنت و فضای مجازی بر زندگیمان باشیم، از سرگرمی، خرید، آموزش، مطالعه تا خبر و رسانه همه و همه در قالب فضای مجازی در اوقات ما جای گرفته‌اند.
چه اهل سیاست باشیم چه اهل هنر، چه ورزشکار باشیم چه دانشجو و دانش‌آموز، از هر قشری که باشیم شبکههای اجتماعی و به‌خصوص اینستاگرام ما را در احاطه خود قرار داده‌اند، با پیشرفت دانش آی‌تی و هوش‌مصنوعی دیگر بر کسی پوشیده نیست که برنامه‌نویسی شبکههای اجتماعی آنقدر پیچیده و نظام‌مند است که ما را از خودمان هم بهتر می‌شناسد، تمام علاقه‌مندی‌های ما را یکجا کرده و در موقع مناسب به ما ارایه می‌دهد، حال می‌توان بیش از پبش تعریف رسانه را تغییر داد، از یک سو با رسانه به شکل کلاسیک خود روبرو هستیم از سوی دیگر با فضای مجازی.
آنگاه که حرف از روزنامه‌نگاری کلاسیک می‌شود، یکی از اشتباهات این است که این نوع روزنامه‌نگاری را تنها منحصر به نشریات غیر برخط یا چاپی بدانیم، در حالی که خیلی از سایت‌ها و پایگاه‌های خبری با این وجود که به دنیای مجازی کوچ کرده‌اند اما همچنان همان الگوی کلاسیک را سرمشق می‌کنند.
گمان نمی‌کنم که رسانه به معنای پایگاه خبری که اخبار چند روز گذشته یا اخبار روابط عمومی ادارت را منتشر می‌کند دیگر میان مردم جایگاهی داشته باشد. این نوع از خبر تنها کاربردش شاید فقط برای کارمند ادارات است که در چشم مدیر بالا دستی‌شان عزیزتر شوند؛ بسته به تعداد اخباری که از خود منتشر کرده‌اند.
به عقیده من پایگاه خبری به عنوان خروجی رسمی یک رسانه باید بیشتر سمت گزارش‌های تحقیقی و مقالات و مرجع‌ها برود، همچنین محتوای صوتی و تصویری منحصر به فرد خود را تولید کند، چرا که چه بخواهیم چه نخواهیم در حوصله مخاطب امروز نمی‌گنجد که یک گزارش 10 هزار کلمه‌ای را بخواند.
یک پایگاه خبری زنده و پویا باید در صفحات شبکههای اجتماعی خود نیز آن‌طور که میل مخاطب است تولید محتوا کند و به راحت‌ترین و دوستانه‌ترین حالت ممکن محتوای خود را ارایه دهد.
ازین‌رو می توان با اطمینان مرگ رسانه به شکل و شیوه‌ای که ما می‌شناختیم را اعلام کرد و ازین پس باید شاهد ریزش یک به یک این نوع رسانه‌ها باشیم، هرچند برخی هنوز باور نکردند و رسانه‌هایشان را برای خود، اطرافیان و تنی چند از کارمندان ادارات زنده نگه داشته‌اند، اما اگر مقوله اثرگذاری را متر و معیار زنده بودن یک رسانه در نظر بگیریم می‌توان گفت اکثر رسانه‌های محلی یا ایست قلبی کرده‌اند یا کارکرد خود را از دست داده‌اند و پیکر نیمه جان خود را به بولتن سازمانی دستگاه‌های اجرایی بدل کرده‌اند.
